EWANGELIA

Panie chcę dołączyć do chóru aniołów i z radością śpiewać „Chwała na wysokości”. Ty przyszedłeś na świat jako Bóg-człowiek, bym mogła Cię ukochać w tym maleńkim dziecięciu i bez lęku wziąć na ręce i przytulić do serca.

Dołączyła do nas Karolina, która z powodu choroby nie chodzi do szkoły, ale dzielnie pomaga mamie w kuchni. Stwierdziła, że także zrobi scenę jak pasterze idą do szopki. -Ja pomaluję wszystko flamastrami, które dostałam od św. Mikołaja. Jeden z pasterzy schyla się by wziąć na ręce owieczkę. Drugi pędzi przed sobą stado owiec i zachęca by iść do Betlejem. W oddali widać małą szopkę Pójdźmy także i my jak pasterze, by z otwartym sercem oddać hołd Jezusowi.

Grzesio zawyrokował, że on chce mieć obrazek jak pasterze już idą do szopki. Jeden niesie na ręku owieczkę, a drugi idzie z łaską do szopki, gdzie Józef z Maryją adorują Jezusa. Wycięłam gwiazdę z kolorowego papieru i brązowe paseczki na szopkę. Pomogłam Grzesiowi poprzyklejać te elementy. Potem on wziął pastele i zrobił nocne niebo i dodatkowe kolorowe ozdoby. Po czym oddał mi obrazek i poszedł się bawić. Jezus przygotuj moje serce tak, byś mógł tam się narodzić.

Boże Narodzenie. Zosia chciała mieć anioła, który będzie budził pasterzy. Narysowała mu czarne włosy, a potem poprosiła o jeszcze jednego anioła, który będzie kobietą. Ma długie jasne włosy. Tym razem nie chciała sama rysować tylko, żebym jej zrobiła rysunek, a ona pokoloruje. Na dole obrazka są dwaj pasterze. Jeden jeszcze śpi, a drugi już wstał i uważnie słucha anioła. Daj mi Jezu wyostrzony wzrok i słuch-ten wewnętrzny, bym umiała dostrzec Twoje anioły i usłyszeć ich głos.

Dziękuję Ci Panie za posłuszeństwo Józefa. Gdy anioł wyjaśnił mu wątpliwości, zrobił wszystko zgodnie z Bożym zamysłem. Proszę Cię Panie o rozeznawanie i wypełnianie woli Bożej w moim życiu.

Zosia dostała w prezencie od Karoliny szkic dwóch postaci. Zastosowała kolorystykę taką jak Karolina. Bardziej widocznie oddzieliła podłogę od ściany. Stwierdziła, że Józef z Maryją są w domu. Szybko skończyła pracę i powróciła do fajnej zabawy z Karoliną

Karolina chciała uwiecznić scenę, gdy Józef zabiera Maryję do siebie. Narysowała tylko dwie postacie i tło. Zapytała: Babciu czy oni coś do siebie mówili? Odpowiedziałam, że na pewno że sobą rozmawiali, ale na obrazku przypisałam krótki tekst jedynie Józefowi. Obrazek był tylko maleńkim przerywnikiem dla innej, ciekawej zabawy, więc jest skromny, bez większej ilości szczegółów.

W czwartą niedzielę Adwentu przenosimy się do Nazaretu, gdzie Józef przeżywa dylematy. Nie wie co ma zrobić. Według prawa mógłby zażądać ukamienowania Maryi, ale wybiera inną drogę. Chcąc uratować swoją małżonkę, postanawia winę wziąć na siebie i oddalić ją. Jednak Boża interwencja porządkuje życie Józefa i Maryi.

Jezus bardzo cenił swojego poprzednika Jana Chrzciciela. Wiedział ile pracy i samozaparcia włożył w przygotowanie ludzi do nawrócenia. Powiedział o nim, że jest największym człowiekiem na ziemi, ale zaraz dodał, że w Królestwie Niebieskim jest inaczej. Tam każdy jest większy od Jana, bo jest zanurzony w najpiękniejszą i największą MIŁOŚĆ i sam już potrafi kochać.

Zuzia zainteresowała się naszymi obrazkami i poprosiła o przeczytanie Ewangelii. Stwierdziła, że podzieli kartkę na pół : z jednej strony będzie uwięziony Jan, a z drugiej uzdrawiający Jezus. Rozradowani ludzie krzyczą: „Ja widzę!”, „Ja słyszę!”- oznajmiając wszystkim dookoła, że wydarzył się cud. Zuzia lubi mieszanie kolorów więc koloruje niebo różnymi odcieniami niebieskiego. Dziękuję Ci Panie za każdy cud w moim życiu, za cuda, które dane mi było widzieć, za te o których słyszałam, a także za te wszystkie cuda, których nie zauważyłam.

Grześ też chciał mieć i Jana i króla, oraz zakratowane okna. Jan ma ręce związane do tyłu i przykute do ściany. Grzesio dorysował mu łzy na twarzy- to te niebieskie kreski. Potem malując tło na kolor czerwony stwierdził, że tam jest pożar.

III Niedziela Adwentu znów przywołuje Jana Chrzciciela. Gdy dzieci usłyszały, że Jan jest w więzieniu, od razu się dopytywały dlaczego. Wyszłam poza tekst dzisiejszej Ewangelii i opowiedziałam o Herodzie, Herodiadzie- żonie Filipa, którą Herod wziął za żonę i o tym, że Jan upominał króla Heroda iż nie można zabierać komuś innemu żony. Zosia więc wpadła na pomysł, że w więzieniu narysuje smutnego Jana I zadowolonego króla, który kazał go uwięzić. Są tam również pokratowane okna i drzwi, jak to w więzieniu.

Zosia zaczęła rysować drzewa. Martwiła się, że są za grube. Jedno z nich ma wielką dziuplę. Zosia pytała, czy mogą tam być wiewiórki, a potem stwierdziła, że nie potrafi ich narysować. Poprosiła o napis i samodzielnie poprawiła ołówkowe literki. Na drzewach umieściła jabłka i pomarańcze. Dorysowała również padający deszcz. Jezu spraw, bym była dobrym drzewem z dobrymi owocami.

Karolina jest chora i nie chodzi do szkoły więc ma więcej czasu i zapału do rysowania. Zrobiła dwa obrazki do dzisiejszej Ewangelii. Spodobał jej się fragment z siekierą przy korzeniach drzewa. Narysowała szybko wielkie drzewo. Poprosiła by jej dokładnie przeczytać ten fragment i dorysowała korzenie oraz siekierę tuż przy korzeniu. Najpierw siekiera miała rączki i nóżki, ale potem poszła w ruch gumką i została sama siekiera. Zastanowię się: Co jest głównym korzeniem moich grzechów? W czym najbardziej potrzebuję nawrócenia?

Zuzia rysuje również scenę chrztu. Jan trzyma w ręku duże naczynie, z którego krople wody spadają na głowę mężczyzny. Zuzia spytała czy może narysować drzewa. Odpowiedziałam, że nad rzeką przeważnie rosną drzewa, bo mają dużo wody. Powstała więc palma kokosowa z dużą ilością owoców. Jan oznajmia, że za nim idzie ktoś o wiele ważniejszy i mocniejszy. My już wiemy, że to Jezus, który chrzci Duchem Świętym i ogniem.

Karolina wymalowała rzekę z plażą i rosnącymi z tyłu drzewami i krzewami. Po lewej stronie Jana stoi zadowolona pani, bo już otrzymała od niego chrzest i jest bardzo szczęśliwa. W tym momencie Jan udziela chrztu następnej osobie. Na plaży stoi małżeństwo i zbliża się do rzeki. Spośród zarośli wyłaniają się kolejne osoby, które także pragną odmiany swego życia więc przyjmą chrzest nawrócenia.

Z Grzesiem zaczęliśmy rysować rzekę. Chciał mieć w niej rybki, więc rysowaliśmy je ołówkiem. Potem zostały zakolorowane na niebiesko, – ponieważ są za wodą – tak to Grześ określił. Jan chrzci człowieka do połowy zanurzonego w wodzie i przypomina o nawróceniu. Sam Jan również stoi w wodzie

Druga Niedziela Adwentu prowadzi nas nad Jordan gdzie Jan udzielał chrztu nawrócenia. Był człowiekiem pokornym i skromnym, nie wymagał dla siebie zbyt wiele. Jednocześnie jego radykalizm i bezkompromisowość przyciągały tłumy ludzi. Janie Chrzcicielu pomagaj mi stawać się odważnym i radykalnym w kroczeniu za Jezusem.

Pierwsza Niedziela Adwentu. Przy powtórnym przyjściu Jezusa na świat będziemy wykonywać swoje codzienne zajęcia, będziemy pochłonięci swoimi obowiązkami. Każda chwila mojego życia może być tą wybraną przez Boga na Jego ostateczne przyjście, dlatego Jezus pozostawia mi dwa polecenia: „Czuwaj i bądź gotowy!” Jezu rozpal we mnie pragnienie czuwania!

Karolina przerwała zabawę i dołączyła do pracy. U niej również powstała góra krzyży. Krzyże są potężne, a postacie malutkie. Literkami Z i D Karolina oznaczyła tego złego łotra i tego, który się nawrócił i uznał swoje grzechy. U niej są dwie szare drogi do krzyży, a po prawej stronie jeszcze schody, po których wspina się cała rodzinka: rodzice i czworaczki- wszystkie w jednokowych sukniach. Chrystus między łotrami przebacza i przyrzeka raj jeszcze DZIŚ temu, który potrafi wyznać swoją winę. Panie proszę o łaskę uznawania, że jestem grzesznikiem, a Ty Zbawicielem, który wziął mój grzech na krzyż.

Zosia zaczęła od góry i stwierdziła, że zrobi schody na górę. Rysowała drobniutkie kreseczki ołówkiem, zakręciła i doprowadziła je do krzyża na którym wisi Jezus. Pomogłam jej tylko narysować Jezusa, a resztę Zosia zrobiła sama. Słuchała opowiadania o „dobrym” i złym łotrze, pokazywała jakie mogli mieć miny. Zostawiła też chmurkę na napis na swoim różowym niebie. „Dobry łotr” wyznaje, że Jezus cierpi niewinnie, a oni obydwaj słusznie są karani za swoje czyny.

Grzesio bardzo zachęcił się do rysowania i kolejnego dnia prosił: -Babciu ja chcę malować z Tobą. Usiądę Ci na kolana i będziemy malować. Robimy więc drugi obrazek na ten sam temat. Grześ sam zrobił górę, pomogłam mu narysować krzyże, zrobiliśmy też drogę z kamieni, a reszta to już fantazja Grzesia – dobór kolorów i deseni. Brązowe kreski po prawej stronie to schody zrobione na wzór Zosi, która rysowała obok.

Ostatnia niedziela roku liturgicznego. Niedziela Chrystusa Króla. Pierwszego dnia tylko Grześ chcę robić obrazek u babci na kolanach. Ja rysuję, a on maluję. Dorysowanie trawę pod krzyżem i przy krzyżu, słońce I chmury. „Chrystus Pan króluje z drzewa” śpiewamy w jednej pieśni wielkopostnej. Te słowa pasują do tego obrazka. Twoim tronem Jezu jest krzyż.

Grześ zapamiętał swój poprzedni rysunek sprzed 2 tygodni i poprosił by narysować Pana Jezusa oraz faryzeusza na drzewie. Odpowiedziałam, że tym razem nikt nie wchodzi na drzewo, tylko będą różne znaki na niebie i ziemi. Grześ zrobił niebo oraz kilka pieczątek, narysował też słoneczka. Pamiętał, że poprzednio namalował Jezusowi czarną suknię, ale dziś zrobił czerwoną. Gdy rysowałam twarz Jezusa mówił: Babciu narysuj brodę i wąsy. Jezus mówi dziś o trudnych doświadczeniach, ale jednocześnie zapewnia, że włos nam z głowy nie spadnie, gdy będziemy Mu ufać i kochać.

Tylko Grzesio dołączył do babci, żeby zrobić obrazek. Karolina zainteresowała się moją pracą, spytała dlaczego tak wyklejam i poprosiła by jej przeczytać Ewangelię, ale nie chciała robić swojego obrazka. Podobnie i Zuzia oraz Zosia stwierdziły, że dziś nie chcą rysować.

**33 Niedziela zwykła**. -Czy moja dusza jest pięknie przyozdobioną świątynią? -Czy dbam o świątynię mego ciała, mając świadomość, że mieszka w niej Duch Święty? -Czy potrzebuję zburzenia tego co jest, by na nowo Jezus mógł odbudować we mnie Swoją wspaniałą świątynię?

Mojżesz wyznaje, że odwieczny Bóg jest Bogiem Abrahama, Izaaka i Jakuba – patriarchów narodu wybranego, tych którzy nadal żyją w Bogu. Jezus przypomina nam, że to On-Bóg dał każdemu z nas tchnienie życia, stworzył nas z miłości i do miłości. Żyje w nas dziś i pragnie byśmy razem z Nim żyli w Królestwie Niebieskim na wieczność.

**32 Niedziela zwykła** Nie było możliwości, żeby zrobić z wnuczętami obrazki, więc zrobiłam tylko jeden swój. Jezus opowiedział o Mojżeszu, który przy krzewie gorejącym spotkał się z Bogiem. Zdjął sandały, bo Bóg mu powiedział, że ziemia , na której stoi jest święta.

Zgorszeni faryzeusze stwierdzili, że do grzesznika poszedł w gościnę. Jezus przecież przyszedł właśnie do nas grzeszników, by odmienić nasze życie. Odnalazł Zacheusza, spojrzał na niego z miłością i skruszył jego zatwardziałe serce. Dlatego zwierzchnik celników staje na środku i uroczyście przyrzeka pomoc ubogim i wynagrodzenie krzywd. Jezu proszę uwolnij moje serce od pychy, chciwości i braku miłości.

Zosia znalazła plastelinę i zaczęła ją naklejać na kartkę. Potem stwierdziła, że to nie dobry kolor, że musi być zielona trawa i podmalowała podłoże zieloną kredką. Wyrysowała wielkie drzewo i dużo chmurek większych i mniejszych. Też narysowałam jej dwie postacie, a ona pokolorowała. Jezus twierdzi, że musi koniecznie przyjść do domu Zacheusza, a ten z radością przyjmuje Go w swoim domu.

Zuzia dziś bardzo wypracowała swój obrazek. Pan Jezus w pięknej, kolorowej sukni idzie drogą aż pod drzewo, na którym stoi Zacheusz. Pan Jezus jest bardzo zadowolony z tego spotkania i się uśmiecha. Prosi celnika, by prędko zszedł z drzewa i przyjął Go w swoim domu. Jezus wie, że ta rozmowa przyniesie dobre owoce.

XXXI niedziela zwykła. 3 i pół letni Grzesio poprosił -Babciu narysuj mi Pana Jezusa, bo ja nie umiem. Potem zanieś mój obrazek do kościoła. Siedział mi na kolanach i wszystko kolorował. Pan Jezus ma czarną suknię, a Zacheusz czerwoną. Grześ namalował samodzielnie drogę, słońce i chmurki. Jezus dostrzega siedzącego na drzewie celnika i woła go po imieniu. Do każdego z nas mówi po imieniu.

Celnik w pokornej modlitwie o przebłaganie za swoje grzechy patrzy w ziemię i bije się w piersi. 3 i pół letni Grzesio słucha, obserwuje rysunek i pokazuje jak to się robi w kościele mówiąc przy tym „moja wina, moja bardzo wielka wina”

Zosia patrząc na nasze obrazki też narysowała bramę świątyni i ozdobną kolumnę. Dodała również słońce. Jest tam też dwóch ludzi, którzy stoją do nas tyłem. Zosia opowiadała, że jeden był wesoły a drugi smutny. Obydwaj mają suknie w takich samych kolorach

Zuzia oprócz barana i koziołka narysowała jeszcze królika, a przed ołtarzem postawiła kwiaty. Świeczniki i lampki oliwne takźe są w świątyni. Faryzeusz i celnik dopiero będą wchodzić: jeden już trzyma za klamkę, a drugi stoi obok bramy

Zuzia oprócz barana i koziołka narysowała jeszcze królika, a przed ołtarzem postawiła kwiaty. Świeczniki i lampki oliwne także są w świątyni. Faryzeusz i celnik dopiero będą wchodzić: jeden już trzyma za klamkę, a drugi stoi obok bramy

Dla dzieci świątynia to po prostu nasz kościół katolicki, więc krzyż, ołtarz, msza, duże krzesła i Ksiądz. Karolina najpierw narysowała a potem zapytała. Tłumaczyłam, że wtedy krzyża jeszcze nie było bo Pan Jezus żył, że składano na ołtarzu ofiary że zwierząt i Pismo Święte było w zwojach. Karolina narysowała na ołtarzu baranka i koziołka na półce skrzynkę ze zwojami 2 świeczniki wiszące i 2 stojące oraz 4 lampki oliwne. Jest też faryzeusze i celnik, którzy się modlą

XXX Niedziela zwykła. Po co przychodzę do świątyni? Czy chcę oddać chwałę Bogu i podziękować za Jego dary? Czy chcę go przeprosić i błagać o przebaczenie? Czy jak faryzeusze dziękując buduję swoją pychę i gardzę innymi?

Zosia wykonała samodzielny rysunek. Zaczęła od trawy.
-Pan Jezus musi przecież stać na trawie Babciu!
– stwierdziła. -Czy mogę narysować drzewo?
-Tak Zosiu. Pan Jezus może stać pod drzewem.
-O! jeszcze zapomniałam, że w drzewie musi być dziupla.
Jezus przypomina, że Bóg Ojciec kocha każdego z nas i uważnie słucha wszystkich naszych próśb. Ufna wiara w to, że tak właśnie jest, pomaga dostrzegać dary jakie otrzymujemy!

Jezus przypomina, że wytrwała prośba jest zawsze wysłuchana. Nawet niesprawiedliwy sędzia wziął w obronę wdowę, która ciągle przychodziła prosić go o pomoc. Nie zrażała się tym, że jej odmawia i nadal z ufnością powracała do swojej prośby. Uczmy się wytrwałości i ufności od tej wdowy.

29 Niedziela zwykła. Karolina najpierw pomazała kartkę kolorowymi kredkami, a następnie ją zgniotła. Potem rozprostowała i zaczęła wyklejanki różnymi materiałami. Jest plastelina, kolorowy papier, siatka na ziemniaki, papierowa foremka na babki, i tak powstał obraz. Uboga wdowa w połatanym ubraniu stoi przed bogato ubranym sędzią. Kolejny raz przyszła prosić go o pomoc. Sędzia jest zły i ma groźną minę, ale wdowa nie zwraca na to uwagi tylko prosi: Weź mnie w obronę.

XXVIII niedziela zwykła przypomina o wdzięczności, o tym by zauważać Boże dary i za nie podziękować. Czy padam na kolana do stóp Jezusa, by Mu dziękować? Czy raczej padam na kolana by błagać i prosić o pomoc?

Czy jestem jak owych dziewięciu, którzy uznali, że uzdrowienie im się po prostu należało, gdyż o nie poprosili? Panie dziś chcę Ci dziękować za te wszystkie łaski, których nie zauważałam. Za te, za które nigdy Ci nie dziękowałam – dziś dziękuję Ci Panie. Za każde uzdrowienie duszy i ciała dziś wyrażam mą wdzięczność

Śpiewam Ci pieśń: „Nie umiem dziękować Ci Panie bo małe są moje słowa. Zechciej przyjąć moje milczenie i naucz mnie życiem dziękować.”

Zuzia podzieliła kartkę na pół i narysowała drzewo morwy. Najpierw jak rośnie w ziemi, a potem jak już rośnie w morzu. Wykleiła plasteliną część liści i drobne fioletowe owoce morwy oraz fragment morza. Jezus mówi nam, że jeśli z wiarą wydamy rozkaz, to zostanie on wykonany przez każdego, nawet przez morwę.

Przyniosłam dziewczynkom obrazek gdzie narysowany jest pęd, liście i kwiaty ewangelicznej gorczycy oraz przyklejona przeźroczysta taśma z miniaturowymi nasionami tamtejszej gorczycy. W Polsce mamy zupełnie inną gorczycę jako przyprawę np. do ogórków. Jej ziarna są dużo większe

Zosia dziś samodzielnie narysowała ludzi. Poprosiła mnie tylko o dorysowanie samych dłoni. Mówiła: -Babciu ja nie umiem rysować palców. Najmniejszy jest Pan Jezus z żółtą aureolą, a dwaj uczniowie są wyżsi. Zosia się bardzo tym martwiła, że tak narysowała. -Za duży mi wyszedł ten uczeń- mówiła. Wyjaśniłam jej, że ludzie są różnego wzrostu jeden jest niski, a drugi wysoki. Narysowałam też Zosi trzy ziarenka różnej wielkości.

Prośmy więc i my, tak samo jak apostołowie prosili Jezusa: „Panie, przymnóż nam wiary”. A ja osobiście proszę Cię Panie: Jezu umocnij tę wiarę, która jest we mnie. Panie spraw, abym nigdy nie straciła wiary w Twoją miłość.

**26 Niedziela zwykła** to przypowieść Jezus o bogaczu i nędzarzu imieniem Łazarz. To przedstawienie nieba i piekła, oraz ogromnej przepaści jaka dzieli te dwie rzeczywistości.
Moje wnuczki na razie nie rysują obrazków. Ja przedstawiłam pokrytego wrzodami Łazarza i psy, które liżą jego ręce i nogi. Panie nie pozwól mi przechodzić obojętnie obok potrzebujących mojej pomocy. Ucz mnie dzielić się z innymi nie tylko tym co mi zbywa.

Ja wybieram cytat: „NIech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie „. Zaczynam więc obrazek od plastelinowego ognia i nie zapominam o pasach na biodra. Ta sytuacja przypomina o czuwaniu, o gotowości do wyruszenia w ciemną noc, w nieznaną drogę. Jezus wielokrotnie przypomina nam o czuwaniu, że trzeba być gotowym w każdym czasie, bo nie wiadomo kiedy Pan nadejdzie a trzeba wyjść Mu na spotkanie.

Karolina decyduje się, że narysuje jak sługa zamiast wypełniać swoje obowiązki bije innych służących. -Ta pani aż usiadła na podłodze i zobaczyła wirujące gwiazdy, tak mocno ją pobił. – I tak to narysowała. -Babciu zobacz tak mi się narysowała miotła, że wygląda tak jakby on latał na miotle. -W bajkach na miotle latała Baba Jaga, a tutaj nie jest bajka. Jezus opowiada prawdziwe historie. — Zrobię jeszcze dywanik z wełny pod stołem – decyduje Karolina. Dorysowuje jeszcze jednego sługę w pasiastej sukni.

Zosia podejmuje ten sam temat, też chce pasterza i owieczki. Zaczyna swoją pracę od plastelinowego słońca. Nie jest z niego zadowolona i próbuje od nowa. Potem wykleja suknię i laskę pasterza oraz chmury. Rysuje owce: największa z nich to tata – baran,- pomagam jej narysować rogi. Obok niego maleńka szara owieczka, a po drugiej stronie pasterza znajduje się mama owca. -Dorysuj pasterzowi nogi Babciu. Nie może być bez nogów. -(To jeszcze niezbyt poprawna gramatyka cztero i pół latka).

Karolina zapytała: Co to jest trzódka? Odpowiadam, że to małe stado np. dwie, trzy owieczki, 10 to już będzie większe, a 100 to całkiem duże. Zuzia włącza się do rozmowy i pyta: a tysiąc owiec to jakie stado? -Myślę, że jeden pasterz nie dałby rady przypilnować tysiąca owiec i trzeba by zatrudnić kilku pasterzy i podzielić ten tysiąc na kilka mniejszych stad. Zuzia więc decyduje, że ona namaluje pasterza i owce. Prosi też o wełnę i chce ją wykorzystać na owcę. Pasterzem jest oczywiście Jezus ma żółtą aureolę wokół głowy i z powodu braku brązowej plasteliny na żółte włosy. Owce idą do zagrody, za pasterzem widoczny jest drewniany płot

W XIX niedzielę zwykłą św. Łukasz mówi o czuwaniu a także o tym by się nie lękać chociaż jest nas mało, ale czeka na nas Królestwo niebieskie. Postanowiłam dziś wykorzystać plastelinę do naszych obrazków.

Zosia zaczęła od domu, obrysowała jego kształt i wykleiła sufit, narysowała też kuchnię i stół z półkami. Poprosiła by narysować jej Pana Jezusa, Martę i Marię. Marta trzyma w ręku garnek, Maria zaś siedzi blisko Jezusa i słucha co ON mówi. Pan Jezus bardzo docenia postawę Marii. Zwraca mam uwagę na to jak ważne jest Jego SŁOWO i trzeba Go uważnie słuchać.

Martę i Marię. Marta trzyma w ręku garnek, Maria zaś siedzi blisko Jezusa i słucha co ON mówi. Pan Jezus bardzo docenia postawę Marii. Zwraca mam uwagę na to jak ważne jest Jego SŁOWO i trzeba Go uważnie słuchać

Marta z łyżką w ręku ma przed sobą miski, dzbanki i inne naczynia. Ciągle coś robi, by jak najlepiej ugościć Jezusa. Zmęczona pracą z wyrzutem zwraca się do Jezusa; -Panie czy Ci to obojętne? Jak widać do Jezusa można przyjść z każdą sprawą, z każdym żalem, a nawet z wyrzutem. A ON nie odrzuci, lecz przyjmie i wytłumaczy. Jezus nie zganił Marty, ale pokazał jej, że może już pora usiąść, odpocząć i posłuchać Jego słów. Naucz mnie Panie łączyć w sobie te dwie postawy: zasłuchanej Marii i gościnnej, pracowitej Marty.

Zuzia narysowała Jezusa siedzącego na krześle, a u Jego stóp klęczy na dywanie zasłuchana Maria. Marta natomiast stoi przy kuchni szykuje talerze, kubki i kanapki. Zuzia poprosiła Karolinę, żeby jej narysowała te wszystkie wyroby które ma u siebie: torty, placki itp. Zuzia zmieniła koncepcję i postanowiła narysowane ubrania zastąpić wycinanką

W **XVI Niedzielę zwykłą** jesteśmy w domu Marty i Marii. Karolina snuje swoją opowieść: Marta zaprosiła Jezusa do siebie w gościnę. Jako dobra gospodyni przygotowała się solidnie. Upiekła pyszne ciasta i udekorowała je truskawkami i ustawiła na półce wysoko. Nasmażyła placków i przełożyła dżemem. Zrobiła również kanapki z żółtym serem i pomidorem i położyła je na stole. Postawiła dzbanek z wodą, czekoladowe ciasteczka, a także marchewki ze szczypiorkiem- takie oryginalne danie. Na półkach widzimy naczynia pod nimi haki, a na nich suszone zioła kiełbaski i czosnek. Marta już była bardzo zmęczona i ma złą minę, bo jej siostra siedzi obok Jezusa przy stole i wcale jej nie pomaga.

Karolina pytała: Babciu co to znaczy wzruszył się?

Tłumaczyłam: że szkoda mu było tego leżącego rannego człowieka i w swoim sercu poczuł że powinien mu pomóc. Ona wykonała z papieru kapłana i lewitę a Zuzia ulepiła z plasteliny bohatera przypowieści.

Zawiózł do pobliskiego Jerycha żeby pielęgnować go w gospodzie.

Opatrzywszy rany wsadził poranionego człowieka na konia

Dopiero Samarytanin wzruszył się głęboko, zatrzymał i zsiadł z konia.

Uciekli pozostawiając ciężko rannego przy skale. Przechodził tamtędy kapłan i minął pobitego.
Tak samo i lewita nie zatrzymał się tylko poszedł dalej

Napadli go powalili na ziemię obrabowali i zadali rany.

Przy drodze skryci za skałami przyczaili się zbójcy

Oraz Jerycho – miasto na dole do którego schodził wędrowiec

Zbudowaliśmy z klocków Jeruzalem – miasto na górze.

**15 Niedziela zwykła** stawia nam 2 pytania: Kto jest moim bliźnim? Jak naprawdę okazać mu miłość?. Tym razem nasza praca jest zbiorowa i przestrzenna. Ilustruje Jezusową przypowieść o miłosiernym Samarytaninie.

Zosia też chce mieć dom. Wycina i przykleja paski szarego papieru jako kontury domu. Wycina szafki i narysowane suknie z karki malowanej farbami. Pomagam jej przy wycinaniu sufitowych lampek i stołu. Na obrazku oprócz uczniów błogosławiących dom pojawia się dziecko i jego tata.

Ja wybieram scenę przekazywania pokoju. Chcę sobie zapamiętać, by wchodząc do jakiegoś domu mówić te słowa: „Pokój temu domowi”. Wyklejam więc dom z szafką, lampką oliwną i dywanikiem. Dorysowuję osoby, które są już w domu: to pani domu i dwaj uczniowie.

Zuzia nie wie co ma narysować. Mama podpowiada ten urywek tekstu o owcach i wilkach. Więc na obrazku Zuzi pojawiają się wycinane owce, nie tylko białe. Jest też pośród nich Pan Jezus, który je posyła nawet między wilki. U góry widzimy czarnego , kudłatego wilka z białymi oczami.

W XIV Niedzielę zwykłą – Jezus rozsyła 72 uczniów po dwóch. Uświadamia nam, że mało jest tych, którzy chcą Mu służyć i głosić dobrą nowinę, więc mamy się modlić i prosić, by posłał robotników na żniwo. Karolina wykleja z kolorowego papieru żółtą suknię dla Pana Jezusa. Resztę domalowuje pastelami. Obok stoi uczeń ze wzniesionymi rękami, prosi o żniwiarzy i dziękuje za tych, którzy już pracują na Bożym polu

Karolina maluje Jezusa w centrum obrazu w czerwonej sukni. On zaprasza kolejne osoby: „Pójdź za Mną!” Jeden z ludzi odkłada swoją decyzję i mówi o pogrzebie, a drugi o pożegnaniu z bliskimi. Chciałby jeszcze pobyć w domu gdzie czuje się dobrze i bezpiecznie, gdzie wszystko jest mu znane. A jak wygląda moja odpowiedź na zaproszenie Jezusa do pójścia Jego drogą? Czym się zasłaniam?

Ja łączę oba fragmenty tekstu i jeszcze dodaję, że „Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć”. Nasze serca są często zamknięte na Boga i na drugiego człowieka. Nie chcemy Go przyjąć, więc Jezus jest bezdomny. Pewien człowiek mówi Jezusowi „pójdę za Tobą dokądkolwiek się udasz”. Jezus ostrzega go, że będą różne trudności w tej drodze, że tak naprawdę On-Król Wszechświata nie ma swojego miejsca na ziemi.

Zosia samodzielnie namalowała obrazek. Są tam wysokie drzewa i puste nory, bo lisy poszły właśnie na polowanie. Będą polować na wróbelki- opowiada Zosia. Proponuję by narysowała ptaszka w gniazdku. Rysuje więc na jednym z drzew gniazdo pełne jajek i prosi by jej narysować ptaszka. To jest jedyna rzecz którą jej dorysowuję. Jezus mówi, że „ptaki podniebne mają gniazda”.

XIII Niedziela zwykła przypomina o tym, że jesteśmy powołani do głoszenia Słowa Bożego i że wiąże się to z trudem. Jezus mówi, że „lisy mają nory”. Zuzia namalowała las, a w nim dwa lisy: jeden w norze, a drugi biegający swobodnie. Jak się dobrze rozejrzymy to jeszcze znajdziemy na środku obrazka szarego zajączka. Las jest miejscem schronienia i mieszkania dla wielu zwierząt.

Zosia wybiera ten fragment gdy Jezus mówi, że trzeba codziennie na nowo brać swój krzyż. Wycina i przykleja krzyż koloruje Pana Jezusa i jednego ucznia. Potem jeszcze maluje chmurki. Zauważa, że jedna z nich jest zupełnie jak owieczka.

XII Niedziela zwykła – Jezus zapowiada swoją mękę, śmierć ale i zmartwychwstanie, po tym jak Piotr wyznał wiarę w to, że Jezus jest oczekiwanym Mesjaszem. Jest tu scena biczowania, ukrzyżowania i zmartwychwstania.

Ja wyszłam od słów św. Pawła: „Bóg jest miłością” i każdą z Boskich Osób przedstawiłam jako serce pełne miłości. Duch Święty rozlewa tę miłość i umieszcza w ludzkich sercach. Te złociste smugi to właśnie ta wylewająca się i ogarniająca wszystkich Boża Miłość.

Przypomniałam sobie jak za dawnych szkolnych czasów na lekcjach religii rysowaliśmy symbolicznie Trójcę Świętą jako trzy oddzielne świece, których płomienie łączą się w jeden wielki płomień. Świece w każdej chwili mogą się rozłączyć albo ponownie złączyć. Zosia maluje ozdobne różnokolorowe kropeczkowe świeczki i kropkowaty płomień.

Zuzia ściągnęła cały pomysł od Karoliny. U niej również Bóg Ojciec to światło, w środku obrazu Jezus uśmiechnięty i z rękoma wzniesionymi w górę oddaje chwałę Ojcu. Natomiast Duch Święty to błękitna gołębica na tle nieba, którą otaczają żółte promienie

Na Niedzielę Trójcy Świętej obrazki zrobiłyśmy farbami plakatowymi. Najpierw musiałam wyjaśnić dziewczynkom co to jest Trójca Święta i wymienić trzy Osoby Boskie: Boga Ojca, Pana Jezusa Jego Syna i Ducha Świętego. Prosiłam żeby sobie wyobraziły jak One wyglądają i Je narysowały. Karolina uznała, że Bóg Ojciec będzie światłością, Jezus człowiekiem a Duch Święty gołębicą.